Scene 18: Monday

Nasa kakaiba akong sitwasyon ngayon. Iniisip ko na may gusto din sa akin ang ka love team ko base sa mga nangyari. Malay ko ba kung totoo. Sana.

Monday, unang araw ng linggo na may klase. Ayos, makikita ko na ulit si Tricia. Sana lang excited na rin siyang makita ako.

Sa Bahay.

Peter: Teka, bakit parang may kakaiba sa pakiramdam ko. Huwag naman sana.

Peter: Mommy, may paracetamol ba tayo? Feeling ko kasi lalagnatin ako.
Mommy: Meron diyan sa cabinet.

Kinabahan ako. Minsan lang kasi ako magkasakit. Pero pagnagkasakit ako, grabe kung grabe. Matindi pa sa matindi. Ganon. Ayoko pa namang mawalay sa kanya. (Uy drama!)

Kahit medyo masama ang aking pakiramdam, pumasok parin ako. Na miss ko ang simoy ng hangin dito sa UP. Malamig, mabango, cute. Lahat na. At ang mas nagpaganda pa dito, ay yung thought na makikita mo ulit siya. Sino? Syempre si Tricia. Sino pa ba.

Pag pasok ko sa classroom, nakita ko si Tricia na nakaupo sa may bintana. Hindi sa bintana naka upo, malapit sa bintana. May bakanteng upuan sa left niya (kasi bintana na sa right niya). Sa likod naman ni Tricia si Richard Go!
Nagkwekwentuhan sila, at nagtatawanan. Naku. Loko to ah. Pero sige, hayaan ko na lang muna sila, pero tatabi ako kay Tricia.

Patricia: Uy.
Peter: Hello.

Peter: Kumpleto na araw ko. Pwede na akong umuwi.

Patricia: ....
Peter: .....
Patricia: ....

Richard: So ayun nga Tricia, sana makapunta ka.
Patricia: Sure! Makakarating ako. :)

Peter: Huh? Ano yun? Loko to ah. Hindi ako papayag.

Peter: Tungkol saan yun?
Patricia: Ahh, wala yun. Hehe.
Peter: Sige ganyan ka, hindi ka na nagkwekwento sakin.
Patricia: ...
Peter: ...
Patricia: ...
Peter: Tungkol nga pala sa nangyari noong Friday..

Sir Jerome: So class, may bago tayong lesson ngayon. Its about human ....

Peter: Wrong timing talaga tong propesor na to. Di bale na nga, may lunch time naman para ma-interrogate ko si sweetie. (naks, sweetie daw)

Alam ko namang, hindi kayo interisado sa lesson ni Sir Jerome. Kaya hindi ko na lang ikwekwento yung lesson.

Peter: Isipin ko na lang yung mga nangyari nung Friday. Ahay! Ang tamis ng unang halik. Kahit sa cheek lang yun. Ayos na yun. Pero sana lang, sana lang talaga. Totoo na may gusto rin siya sakin. Okay lang naman sakin kung wala eh, yun nga lang, may kulang na sa buhay ko. Dahil siya lang ang nagpapakumpleto nito.

Peter: Ayos ah, pwede ko pala ipang banat kay Tricia yun. Ito na naman ako, lumilipad na naman yung isip ko. Matingnan nga si Tricia.

Si Tricia. Nakaharap siya kay Sir Jerome. Kumokopya ng notes at nakikinig. Anghel talaga siya. Heto na naman, slow motion na naman yung paligid. Idagdag mo pa yung lagnat ko. Tumuloy sa lagnat yung sama ng pakiramdam ko kanina. Ang slow mo talaga. Pero ayos na to, para mas matagal yung duration na nakatingin ako sa kanya.

Dahan dahang tumingin si Tricia sakin. Matapos yun, naging normal ang oras. At nabigla naman ako.

Patricia: Bakit? :) (oo, ngumiti siya)
Peter: Ahh... Umm..
Patricia: ?
Peter: Ang,.. ganda mo.

Biglang tumahimik yung buong klase. Napalakas ata yung sinabi ko. Ashtray. Tumingin ako sa paligid. Nakatingin silang lahat sakin. Syempre feeling ko naman gwapo ako kasi nakatingin sila sakin. Pero na realize ko na napalakas nga talaga yung sinabi ko.

Tumigil ang lahat. Tumingin ako kay sir. Nakangisi siya sakin. Kalbo pa. Hindi ko alam kung matatawa ako o ma-brobrokeback. Tumingin ako kay Richard. Mukha siyang bata na nakakita ng bulkang sumasabog sa harapan niya. Sobra siyang na shock. Haha taob siya eh. Si Tricia naman. Nabigla din, pero hindi kamukha ni Richard. Asa naman. Yung parang, nanlaki lang yung mata. Pero cute. Laglag panga na naman ako. Pero hindi ko alam ang consequence ng nagawa ko.

Sir Jerome: So class, do you have questions about our topic?

Peter: Ayos, parang wala lang nangyari.

Tiningnan ko ulit si Tricia. Nag smile siya sa akin. Pero yung simpleng ngiti lang. Nothing special.

Sir Jerome: Kung wala na kayong tanong pwede na kayong lumabas.

Peter: Ayos, mapaguusapan na rin namin yung nangyari nung Friday. Hay! Gagawa na ako ng move! Kaya ko to. Hehe.

Tumingin ako kay Tricia para iparamdam na maglulunch na kami. Ngunit.

Patricia: Uy sige Peter. May gagawin lang kami ni Richard. Sige, mamaya na lang.
Peter: Pero..
Richard: Sige..

Dahil dito, automatic na mag sesenti mode ako. Monologue.

Peter: Hindi naman sa mababaw ako, pero wala lang. Parang nalungkot ako sa mga nangyari. Minsan mag eexpect ka ng ganito, pero hindi nangyayari. May sakit na nga ako, feeling ko mas magkakasakit ako. Uuwi na nga na lang ako.

Claire: Peter, lunch tayo. (sabay akbay sakin)
Peter: Pasensya na Claire, masama ang pakiramdam ko. Uuwi na nga ako eh.
Claire: Ahh ganun ba, sayang naman..
Peter: Sorry talaga.
Claire: Oo nga no, ang init mo. Hatid na lang kita sa sakayan. Baka kung ano mangyari sayo.

Peter: Bakit kaya ganun. Ayaw man lang sabihin sakin ni Tricia kung tungkol saan yun. Wala naman sakin yun kung may gusto silang gawin. At least alam ko kung ano yung gagawin nila. Teka. As if naman boyfriend niya ako. Masyado na naman akong nag aassume. Tama. Hindi dapat ako makialam.

Nakita ko sina Tricia at Richard na nagtatawanan sa sidewalk. Papunta ata sila ng Main Library. Nakakainggit naman.
Mataas ang sikat ng araw. Mainit. Sinamahan ako ni Claire hanggang sa sakayan. Buti pa siya.

Peter: Salamat Claire ha. Napalayo ka pa tuloy.
Claire: Wala yun. :)
Peter: Bukas na lang ulit.
Claire: Sige sige.

Peter: Si Claire. Ang bait niya talaga sakin. Hehe, hindi naman sa iniisip ko na may gusto siya sakin, pero wala lang. Swerte rin ng magiging boyfriend nito. Maganda na siya, mabait pa. Basta, define chick :)

Sumakay na ako ng jeep. Nakita ko si Claire na naglalakad papunta sa isang kainan malapit sa Palma Hall. Kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko dahil sa kanya. Hehe. Baka isipin niyo nag shift na ako kay Claire. Sinasabi ko lang ang thoughts ko. Yun lang yun.

Peter: Ma-text nga si Tricia. Ay, oo nga pala. Baka madistorbo ko lang siya. Huwag na lang. May "gagawin" nga pala sila ni Richard. Oo na, bitter ako. Si Claire na nga na lang tetext ko para magpasalamat. Ay, hindi ko pala alam ang number ni Claire.

Konsensya: Bobo, tingnan mo sa contacts mo bago ka mag-conclude, masyado kang nagpapa-apekto sa sakit mo.

Peter: Oo nga no, salamat sa pagiging concern, kahit minura mo ko. Hayop ka.

Konsensya: Just doing my role :)

Maya maya pa ay nakauwi na ako ng bahay. Humiga ako sa aking kama upang magpahinga. Kahit iniisip ko na wala namang magtetext sakin lalo na si Tricia, lihim ko rin namang hinahangad na sana'y mag text siya. Syempre, magtataka yun kung bakit wala na ako sa klase pagkatapos ng lunch break, kaya aalamin niya.

Ngunit umabot na ng gabi, wala akong natanggap na text mula sa kanya.